Lieve Jij,
Soms, als ik een boek van mezelf teruglees, vraag ik me af wat me bezielde om zo openhartig over mijn leven te vertellen. Ik lijk wel gek om alle intieme details op papier te zetten. Het allerlaatste is wel dat ik over de moeder wil schrijven. Alles wat met dit thema te maken heeft, is voor mij afgerond en klaar. En al hélemaal sinds mijn moeder is overleden. Het kwam doordat ik in mijn praktijk voor (familie) opstelling zoveel mensen zie, die te lijden hebben onder de moeder. Sinds ik begin maart naar Vlissingen ben verhuisd, sta ik onder inspiratie. En niet zo’n klein beetje ook.
Overdag sleep ik boeken mee naar het strand, over de geschiedenis van hoe vrouwen door de eeuwen heen met hun kinderen zijn omgegaan. Geloof me, het was heel erg. De onverschilligheid van vrouwen was enorm. Baby’s werden gedumpt bij een min en later bij een vondelingenhuis. Het sterftecijfer was dusdanig hoog dat de politiek ingreep en een nieuw concept bedacht: ‘moederliefde’.
Vanuit het morfogenetisch veld wordt alles wat in disbalans is, generaties lang doorgegeven. Dan zou het zo maar kunnen zijn dat jij ergens last van hebt, doordat je iets draagt wat niet van jou is, of omdat je met iemand verstrengeld bent. Toen ik dan toch met dit boek begon, was het niet meer te stoppen en ja, ik vertel ook over mijn moeder. Ondertussen praat ik met vriendinnen over hun ervaringen. Ik zie een rode draad, waar de moeder het laat afweten. Als we het sprookje van moederliefde doorzien, hoeven we niet langer te hunkeren naar wat er niet is. Dan hoeven we ons geen illusies meer te maken. Dat lucht op.
Er bestaat geen universele moederliefde. Dit is het beeld dat geschetst wordt en waar je aan meent te moeten voldoen. Natuurlijk, moeders hebben recht op hun eigen leven, maar er zijn ook heel wat narcistische bitches, die hun kroost verwaarlozen en kleineren. Toch zie ik ook warmte en betrokkenheid. Hoe zit dat? Bestaat moederliefde?
Tijdens het schrijven, verdween soms de tijd. Dan was ik om vier uur in de nacht nog aan het werk. Dan hoorde ik de vogels fluiten en wist ik: nu moet ik écht naar bed. Het boek: ‘Moederliefde’, is in zes intense weken geschreven. Toen het klaar was, was er een diepe genezing. Als ik mijn omgeving langzaam voorbereid op dit boek, is er een schrikreactie.
Als ik zeg dat moederliefde een sprookje is, dan zie ik hoe vrouwen defensief reageren, alsof ik hun persoonlijk aanval. Alsof ze zichzelf willen bewijzen dat ze wél goede moeder zijn. Het is alsof ze zeggen: ‘Kijk naar mij, hoe fantastisch ik het allemaal doe.’
Dan denk ik: ‘Breek me de bek niet open.’
Dat is toch apart dat zoveel moeders geen inzicht hebben in hun eigen handelen. Waarom zo defensief, als je weet dat je niets te verwijten valt? Zeker zijn er goede bedoelingen, maar de weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen. Dat is waar je een kind teveel je eigen richting uitstuurt, of het zodanig pampert dat het op zijn twintigste niet eens weet hoe een ei te bakken. Als je teveel toegeeft, voed je van die slappe happen op, zonder ruggengraat, terwijl de moeder meent dat ze het goed doet. Elk puntje van kritiek wordt met verkapte agressie beantwoordt, zodat bijna niemand nog wat durft te zeggen.
Kritiek op het kind wordt bijna gelijk gesteld met kritiek op de moeder. Als ik zou zeggen: ‘Ik vind jou helemaal niet zo’n goede moeder, omdat ik zie hoe je meegaat in de gemakzucht van het kind dat steeds z’n zin krijgt, waardoor ik meen dat je teveel bent doorgeslagen in de programmering van de heilige moeder’, dan heb je de poppen aan het dansen.
Het zijn gesprekken die dan ook nauwelijks worden gevoerd. Dan gooi ik het over een andere boeg en vertel ik dat ik research heb gedaan naar de geschiedenis en dat zoveel kinderen stierven, door onverschilligheid. Dan kom ik met de zeventiende en achttiende eeuw, het verhaal van de min, de vondeling, het inbakeren, de kindersterfte. Daar wordt opgelucht op gereageerd. Oh, het gaat gelukkig niet over mij. Ik kan het dan niet nalaten om iets over de conclusie te zeggen, namelijk dat moederliefde een sprookje is. Kijk maar naar je eigen moeder. Dan is het even stil.
Iedere moeder doet het op haar manier en of ze haar kind verstoot, invalide en zwak maakt, of koestert, elk kind heeft ook weer zijn eigen lot. Dan word je daar geboren waar het ‘t meest passend is. Ik geloof niet dat we zelf onze ouders uitkiezen. Dan had ik een rijk en liefdevol gezin gekozen, ergens in een grote villa aan het strand, waar altijd de zon schijnt.
Ik geloof wel dat je altijd bij de perfecte ouders terecht komt, die jou precies leren wat jij te leren hebt en waar jij ook hun van de nodige lessen voorziet.
Als we het woordje ‘schuld’ uit ons vocabulaire schrappen, dan scheelt dat mijlen aan worsteling door de droge woestijn van eenzaamheid. Als we beginnen met onszelf lief te hebben, dan maken we reuzesprongen richting de oase, waar waarheid gewoon waar is.
We zijn allemaal heilig. Door ons heilig te gedragen, gaan we ons onze heiligheid herinneren.
Dat kun je alleen maar doen als je puur jezelf bent.
Al heb ik over dingen geschreven waar ik het nog nooit over heb gehad, dit verhaal liet zich in niets tegenhouden. Martien Kooy heeft zichzelf overtroffen met de cover. Achter de rozige pasteltinten is het vaak een heel ander verhaal. Het boek is sinds 24 april verkrijgbaar bij uitgeverij de Vrijheid en alle boekhandels. De baby weegt 263 pagina’s. Het was een voorspoedige zwangerschap en een soepele bevalling. Dit is voor mij een juweel, iets dat als belangrijk voelt. Anders dan alle andere boeken. Als het sprookje van moederliefde is doorzien, dan zijn we vrij. En vrij ben ik…
Liefs, Lilian
Het boek: ‘Moederliefde, het sprookje doorzien’, is te bestellen op deze website.
Ben je ook bezig met een boek? Uitgeverij de Vrijheid geeft juist boeken uit die doorgaans worden geweigerd, omdat bepaalde thema’s controversieel zijn, waar men zich de vingers niet aan wil branden. Vrijheid is vrije expressie. Neem vrijblijvend contact met ons op, zodat we ook jouw boek de wereld in kunnen brengen.